Ben jij echt geroepen door God? Of volg je een gevoel?
- DWG
- 2 uur geleden
- 4 minuten om te lezen
In veel kerken vandaag de dag hoor je mensen zeggen: “Ik voel dat ik een roeping heb.” Sommigen zeggen dat ze prediker zijn omdat ze iets in hun hart, rug, buik of geest voelden. Anderen dromen dat ze op de kansel staan, of krijgen kippenvel tijdens een dienst en zeggen daarna: “God heeft mij geroepen.” Maar is dat werkelijk een roeping van God? Of volgen we onze eigen gevoelens, gedachten en overtuigingen?
De Bijbel leert ons iets heel anders dan wat we vaak horen. In Romeinen 11:29 staat:
“Want de genadegaven en de roeping Gods zijn onberouwelijk.”
Let op dat het hier om “gaven” in het meervoud gaat. Er zijn veel gaven, niet slechts één. En de roeping komt van God, niet van onszelf.
Wat zijn die gaven?
1 Korinthe 12:7-10 maakt duidelijk dat er verschillende gaven zijn, die allemaal door de Geest van God worden gegeven:
De gave van wijsheid
De gave van kennis
De gave van geloof
De gaven van genezing
De werking van krachten
De gave van profetie
De onderscheiding van geesten
Allerlei talen
De uitleg van talen
Er staat nergens dat al deze gaven hetzelfde zijn als een roeping tot prediking. En nergens lezen we dat iemand tot een ambt wordt geroepen door een gevoel, droom of lichamelijke ervaring.
Veelvoorkomende excuses en misvattingen
Laten we enkele veelgehoorde uitspraken bekijken, samen met Bijbelse tegenargumenten:
“Ik voel het gewoon in mijn hart.”
Maar Jeremia 17:9 zegt:
“Arglistig is het hart, meer dan wat ook, en verderfelijk, wie zal het kennen?”
Ons hart is niet betrouwbaar. We moeten ons baseren op het Woord van God, niet op een gevoel.
“Ik had een droom dat ik aan het preken was.”
Dat bewijst niets. Zelfs in de tijd van de profeten waren er velen die loogden dat ze een droom van God hadden. Jeremia 23:25-26 zegt:
“Ik heb gehoord wat die profeten zeggen, die in mijn naam leugen profeteren: ‘Ik heb gedroomd, ik heb gedroomd!’”
God spreekt door Zijn Woord, niet altijd door dromen.
“Ik denk dat God mij eerst riep tot pastor, toen tot evangelist, toen tot profeet.”
Dat is verwarring. Maar in 1 Korinthe 14:33 lezen we:
“Want God is geen God van wanorde, maar van vrede.”
God verandert Zijn plan niet als een mens die twijfelt. Wie zegt dat hij vijf ambten heeft gehad in drie jaar, spreekt zichzelf tegen.
“Ik kan goed praten, dus ik moet wel een prediker zijn.”
Wijsheid of kennis betekent niet automatisch een roeping. God bepaalt wie Hij roept, niet de mens. Denk aan Mozes: hij had een spraakgebrek, maar was toch geroepen (Exodus 4:10-12).
Een illustratie: De president en zijn rol
Stel je voor dat iemand zichzelf president noemt, maar nooit gekozen of aangesteld is. Niemand neemt hem serieus. Zo ook in de kerk. Iemand kan zichzelf prediker, evangelist of ouderling noemen, maar als God hem niet geroepen heeft, is het betekenisloos.
In Titus 1:5 geeft Paulus opdracht aan Titus:
“Om oudsten aan te stellen in elke stad, zoals ik u heb opgedragen.”
Let op: Titus mocht pas aanstellen nadat Paulus hem de opdracht gaf. Dit toont aan dat zelfs de bediening in de kerk ordelijk en met toestemming van bovenaf gebeurt, niet willekeurig.
Wat als je denkt dat je geroepen bent?
Vraag jezelf dan dit af:
Waar in de Bijbel zie je dat jouw ‘roeping’ overeenkomt met wat God ooit aan iemand heeft gedaan?
Heb je een eerlijke reputatie, ben je vol van de Heilige Geest, en wandel je onberispelijk? (Titus 1:6-9)
Heb je bevestiging uit de Bijbel en van Gods dienaren, of vertrouw je alleen op je gevoel?
Illustratie: De tafelbediening
In Handelingen 6 was er een probleem: de weduwen werden overgeslagen bij de voedselverdeling. De apostelen riepen geen profeten, geen pastors, geen evangelisten. Nee, ze zeiden:
“Ziet dan om, broeders, naar zeven mannen uit uw midden, van wie men een goed getuigenis geeft, vol van de Heilige Geest en van wijsheid, die wij zullen aanstellen over deze taak.” (Handelingen 6:3)
Geen roeping, geen droom, geen visioen. Gewoon praktische nood en leiderschap met Bijbelse criteria.
Terug naar de Bijbel of zit stil
De Waarheid Gods gelooft dat alles in de gemeente moet gebeuren volgens het Woord van God. Niet volgens gevoel, traditie of ervaring. Als jouw roeping niet in de Bijbel staat, dan moet je eerlijk zijn en het loslaten. Beter stil zitten en trouw zijn, dan liegen over een roeping en jezelf tot schade brengen.
1 Timotheüs 3 en Titus 1 beschrijven nauwkeurig wat de vereisten zijn voor een voorganger of ouderling. Iemand met een losbandig leven, die geldzuchtig is, of met een tweede vrouw leeft, is niet geschikt. God kijkt naar het karakter, niet naar charisma.
Slotgedachte
God roept mensen, maar Hij doet dat volgens Zijn Woord. De Bijbel is onze enige GPS. Geen dromen, gevoelens of buikgevoelens kunnen ons leiden tot een roeping. Als jij echt gelooft dat je geroepen bent, laat het dan zien in gehoorzaamheid, in karakter, en in overeenstemming met de Schrift.
Laat niemand je wijs maken dat een buikgevoel of een nachtmerrie een goddelijke roeping is. Als het niet in de Bijbel is, is het niet van God.
Zoals Psalm 119:105 zegt:
“Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.”
Blijf bij het Woord. Want dat is waar de Waarheid Gods op staat.
Comments