De Unieke Autoriteit van de Apostelen. Wat de Bijbel Erover Zegt

Inleiding

God heeft binnen Zijn kerk verschillende ambten ingesteld. Een van de belangrijkste, maar vaak verkeerd begrepen ambten is dat van apostel. Veel gelovigen begrijpen niet volledig welke autoriteit God aan apostelen heeft gegeven. In deze blog willen we dieper ingaan op wat de Bijbel zegt over de unieke autoriteit die alleen apostelen bezitten.

De Bijbelse basis voor apostolische autoriteit

Jezus gaf zijn apostelen een speciale autoriteit die Hij aan niemand anders gaf. In Mattheüs 16:18-19 lezen we:

"En Ik zeg je ook dat jij Petrus bent, en op deze rots zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen. En Ik zal jou de sleutels van het Koninkrijk der hemelen geven; en wat je ook bindt op de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn; en wat je ook ontbindt op de aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn."

Deze sleutels vertegenwoordigen autoriteit. Net zoals iemand met sleutels van een gebouw de autoriteit heeft om mensen binnen te laten of buiten te sluiten, kregen de apostelen autoriteit in Gods Koninkrijk.

Unieke bevoegdheden van apostelen

1. De macht om te binden en te ontbinden

In Mattheüs 18:18 wordt deze autoriteit verder uitgelegd:

"Voorwaar, Ik zeg u: Alles wat u op de aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn; en alles wat u op de aarde ontbindt, zal in de hemel ontbonden zijn."

Dit betekent dat wat een apostel op aarde bindt of ontbindt, in de hemel op dezelfde manier wordt erkend. Dit is een enorme verantwoordelijkheid en autoriteit die alleen aan apostelen is gegeven.

2. De macht om zonden te vergeven of vast te houden

In Johannes 20:23 gaf Jezus de apostelen een nog specifiekere autoriteit:

"Als u iemands zonden vergeeft, worden ze vergeven; als u ze niet vergeeft, blijven ze behouden."

Dit betekent dat een apostel de autoriteit heeft om zonden te vergeven of vast te houden. Als een apostel iemands zonden vergeeft, worden ze vergeven. Als een apostel beslist om iemands zonden vast te houden, dan blijven ze behouden, zelfs als die persoon beweert berouw te hebben.

Het verschil tussen "Wat dan ook" en "Wie dan ook"

In de Bijbel zien we twee belangrijke termen als het gaat om apostolische autoriteit:

"Wat dan ook" - Dit verwijst naar de daad of zonde zelf

"Wie dan ook" - Dit verwijst naar de persoon die de daad heeft gepleegd

Wanneer een apostel "wat dan ook" bindt, wordt de zonde zelf gebonden. Wanneer een apostel "wie dan ook" bindt, wordt de persoon die de zonde heeft begaan gebonden. Dit onderscheid is cruciaal om te begrijpen hoe diepgaand de autoriteit van een apostel is.

De Bijbelse onderbouwing voor dit onderscheid komt uit de volgende verzen:

Voor "wat dan ook" (verwijzend naar de daad of zonde zelf):

• Mattheüs 16:19: "En Ik zal u de sleutels van het Koninkrijk der hemelen geven; en wat u bindt op de aarde, zal in de hemelen gebonden zijn; en wat u ontbindt op de aarde, zal in de hemelen ontbonden zijn."

• Mattheüs 18:18: "Voorwaar, Ik zeg u: Al wat u op de aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn; en al wat u op de aarde ontbindt, zal in de hemel ontbonden zijn."

Voor "wie dan ook" (verwijzend naar de persoon die de daad heeft gepleegd):

• Johannes 20:23: "Als u iemands zonden vergeeft, worden ze vergeven; als u ze niet vergeeft, blijven ze behouden."

In deze verzen gebruikt de Bijbel verschillende termen om te verwijzen naar enerzijds de daden (wat) en anderzijds de personen (wie/iemands). Dit onderscheid laat zien dat apostolische autoriteit betrekking heeft op zowel de zonden zelf als op de personen die deze zonden begaan.

Bijbelse voorbeelden van apostolische autoriteit

Voorbeeld 1: Ananias en Saffira

In Handelingen 5:1-11 vinden we een krachtig voorbeeld van apostolische autoriteit. Ananias en Saffira logen tegen de apostel Petrus over geld dat ze hadden ontvangen voor de verkoop van hun land. Ze hielden een deel van het geld achter, wat op zich geen probleem was, maar ze logen erover. Als gevolg hiervan vielen beiden dood neer.

Dit was hun eigen land en hun eigen geld, maar het liegen tegen een apostel was als liegen tegen God zelf. God beschouwt dit als zo ernstig dat Hij hen ter plekke doodde. Velen zouden zeggen: "Ze hadden toch gewoon berouw kunnen tonen?" Maar Gods oordeel was onmiddellijk en finaal, wat de ernst van liegen tegen God en Zijn aangestelde leiders benadrukt.

Voorbeeld 2: Hymeneus en Alexander

In 1 Timotheüs 1:20 zien we nog een voorbeeld van apostolische autoriteit:

"Tot hen behoren Hymeneus en Alexander, die ik aan Satan heb overgegeven, opdat zij leren niet meer te lasteren."

Paulus, als apostel, had de macht om deze mannen "aan Satan over te geven". Dit was geen beslissing die hij nam in overleg met een raad van oudsten of een bestuur. Dit was een beslissing die hij alleen nam, op basis van de autoriteit die God hem had gegeven als apostel.

Wat nog belangrijker is: zelfs als Hymeneus en Alexander berouw hadden getoond, zou dat berouw geen effect hebben gehad tenzij Paulus besloot om hen te vergeven en de binding op te heffen. Dit toont aan dat de autoriteit van een apostel zelfs over het berouw van anderen heen reikt, hij heeft de sleutels om te binden en te ontbinden.

Misvattingen over apostolische autoriteit

Misvatting 1: "Iedereen heeft de autoriteit om te binden en te ontbinden"

Sommigen beweren dat alle gelovigen de macht hebben om te binden en te ontbinden. Dit is echter niet wat de Bijbel leert. Jezus gaf deze specifieke autoriteit alleen aan zijn apostelen, niet aan alle gelovigen. De Bijbel toont geen enkele plaats waar deze autoriteit aan alle christenen wordt gegeven.

Misvatting 2: "Een apostel moet beslissingen nemen in overleg met oudsten of een bestuur"

Er zijn mensen die denken dat een apostel zijn beslissingen moet nemen in overleg met oudsten of een bestuursraad. De Bijbel geeft echter geen enkele aanwijzing dat apostelen op deze manier beperkt zijn in hun autoriteit. In 1 Timotheüs 1:20 zegt Paulus duidelijk: "Ik heb overgeleverd" (whom I have delivered), niet "wij hebben besloten" of "de raad van oudsten heeft beslist". De autoriteit was gegeven aan Paulus als apostel, niet aan een groep of comité.

Misvatting 3: "Als iemand berouw toont, moet een apostel vergeven"

Sommigen denken dat als iemand berouw toont, een apostel verplicht is om te vergeven. Maar in Johannes 20:23 staat duidelijk dat de apostelen de autoriteit hebben om te beslissen wiens zonden worden vergeven en wiens zonden worden vastgehouden. Als een apostel besluit om iemands zonden vast te houden, zelfs na berouw, dan erkennen de hemelen die beslissing.

Dit is een ernstige zaak. Het laat zien dat als Hymeneus en Alexander berouw hadden getoond, dat berouw nergens heen zou gaan tenzij Paulus het had erkend en de binding had opgeheven. Deze autoriteit is exclusief voor apostelen.

Misvatting 4: "De kerk is gebouwd op Petrus"

Een veel voorkomend misverstand is dat Jezus de kerk op Petrus heeft gebouwd. Dit is niet waar. De kerk is gebouwd op Jezus Christus, de Rots. Petrus was niet sterk genoeg om de kerk te dragen. De fundering van de kerk is Jezus Christus alleen, zoals 1 Korinthe 3:11 bevestigt: "Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat gelegd is, namelijk Jezus Christus."

Was de kerk gebouwd op Petrus? Een Bijbelse verdieping

De uitspraak van Jezus in context

In Mattheüs 16:18 zegt Jezus tegen Petrus: "En Ik zeg je ook dat jij Petrus bent, en op deze rots zal Ik Mijn gemeente bouwen, en de poorten van de hel zullen haar niet overweldigen."

Deze tekst heeft geleid tot verschillende interpretaties, waarbij sommigen beweren dat Jezus de kerk op Petrus wilde bouwen. Om dit goed te begrijpen, moeten we kijken naar wat er precies in deze verzen staat, de oorspronkelijke taal en de bredere Bijbelse context.

De woordspeling in het Grieks

In de oorspronkelijke Griekse tekst is er een woordspeling die in de Nederlandse vertaling vaak verloren gaat:

De naam "Petrus" in het Grieks is "Πέτρος" (Petros), wat "steen" of "rotsblok" betekent.

Het woord voor "rots" in "op deze rots" is "πέτρα" (petra), wat "massieve rots" of "rotsbodem" betekent.

Hoewel deze woorden op elkaar lijken, zijn ze niet identiek. "Petros" (Petrus) verwijst naar een losse steen die je kunt oppakken en verplaatsen, terwijl "petra" verwijst naar een vaste, onbeweeglijke rotsmassa of rotsbodem.

Wat bedoelde Jezus met "deze rots"?

Er zijn verschillende interpretaties over wat Jezus bedoelde met "deze rots":

1. De belijdenis van Petrus: Direct voorafgaand aan Jezus' uitspraak had Petrus net beleden: "U bent de Christus, de Zoon van de levende God" (Mattheüs 16:16). Veel theologen geloven dat Jezus naar deze belijdenis verwees als de rots waarop Hij Zijn kerk zou bouwen.

   
   

2. Jezus Christus Zelf: De Bijbel beschrijft Jezus herhaaldelijk als de hoeksteen en fundament:

   
   

   • 1 Korinthe 3:11: "Want niemand kan een ander fundament leggen dan wat gelegd is, namelijk Jezus Christus."

   • Efeziërs 2:20: "Gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus Zelf de hoeksteen is."

   • 1 Petrus 2:6-8: "Zie, Ik leg in Sion een hoeksteen die uitverkoren en kostbaar is; en: Wie in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden."

   
   

3. Petrus als vertegenwoordiger van de apostelen: Sommigen zien Petrus hier als vertegenwoordiger van alle apostelen, op wie (samen met de profeten) de kerk zou worden gebouwd, met Christus als hoeksteen, zoals Efeziërs 2:20 aangeeft.

Wat Petrus zelf schreef

Het is belangrijk om te zien wat Petrus zelf hierover schreef. In 1 Petrus 2:4-5 schrijft hij:

"En kom naar Hem toe als naar een levende steen, die wel door de mensen verworpen is, maar bij God uitverkoren en kostbaar, dan wordt u ook zelf, als levende stenen, gebouwd tot een geestelijk huis, tot een heilig priesterschap, om geestelijke offers te brengen, die God welgevallig zijn door Jezus Christus."

Hier beschrijft Petrus Jezus als de "levende steen" en de gelovigen, inclusief hemzelf, als "levende stenen" die op Hem worden gebouwd. Dit toont aan dat Petrus zichzelf zag als een van de vele stenen in Gods gebouw, niet als het fundament zelf.

De bredere Bijbelse leer over het fundament van de kerk

De Bijbel is consistent in zijn leer dat Jezus Christus het fundament en de hoeksteen van de kerk is:

• Jesaja 28:16: "Daarom, zo zegt de Heere HEERE: Zie, Ik leg in Sion een steen ten grondslag, een beproefde steen, een kostbare hoeksteen, die vast gegrondvest is."

• Handelingen 4:11-12: "Deze Jezus is de steen die door u, de bouwers, veracht werd, maar Die de hoeksteen geworden is. En de zaligheid is in geen ander, want er is onder de hemel geen andere Naam onder de mensen gegeven waardoor wij zalig moeten worden."

• Romeinen 9:33: "Zoals geschreven staat: Zie, Ik leg in Sion een steen des aanstoots en een struikelblok. En: Ieder die in Hem gelooft, zal niet beschaamd worden."

De rol van Petrus

Petrus speelde zeker een belangrijke rol in de vroege kerk:

• Hij was vaak de woordvoerder van de apostelen

• Hij predikte op Pinksteren waarbij duizenden tot geloof kwamen (Handelingen 2)

• Hij was de eerste die het evangelie aan de heidenen bracht (Handelingen 10)

Maar deze belangrijke rol betekent niet dat hij het fundament van de kerk was. In Galaten 2:11-14 lezen we zelfs hoe Paulus Petrus openlijk bestrafte vanwege zijn huichelarij. Dit zou niet passend zijn als Petrus de absolute autoriteit en het fundament van de kerk was.

Jezus Christus Zelf is De onwankelbare Rots

Als we alle Bijbelse getuigenissen samennemen, wordt duidelijk dat Jezus Christus Zelf het fundament en de hoeksteen van de kerk is, niet Petrus. De kerk is gebouwd op de rotsvaste waarheid van wie Jezus is (de Christus, de Zoon van de levende God) en op het apostolische getuigenis, waarvan Petrus een belangrijk onderdeel was.

Het idee dat Petrus in zijn eentje het fundament van de kerk zou zijn, strookt niet met de bredere Bijbelse leer. De kerk wordt gebouwd op Christus, met de apostelen en profeten als onderdeel van dat fundament, zoals Efeziërs 2:20 leert: "Gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, waarvan Jezus Christus Zelf de hoeksteen is."

Petrus had zeker apostolische autoriteit, maar de kerk rust uiteindelijk op Jezus Christus Zelf, de onwankelbare Rots.

De ernst van het weerstaan van apostolische woorden

In 2 Timotheüs 4:14-15 lezen we:

"Alexander, de kopersmid, heeft mij veel kwaad aangedaan. Moge de Heere hem vergelden naar zijn werken. Wees ook zelf voor hem op uw hoede, want hij heeft zich krachtig tegen onze woorden verzet."

Wanneer iemand zich verzet tegen de woorden of het werk van een apostel, is dat zeer ernstig. De beloning voor zo'n verzet is verschrikkelijk. Dit toont aan hoe belangrijk het is om het gezag van apostelen te erkennen en te respecteren.

Illustraties om apostolische autoriteit te begrijpen

Illustratie 1: De rechter

Een rechter in een rechtbank heeft de autoriteit om mensen vrij te spreken of te veroordelen. Niemand anders in de rechtszaal heeft deze autoriteit, niet de advocaten, niet de politieagenten, niet het publiek. Alleen de rechter kan het definitieve vonnis uitspreken. Op dezelfde manier hebben apostelen een unieke juridische autoriteit in Gods Koninkrijk.

Illustratie 2: De sleutelhouder

Stel je een gebouw voor waar alleen één persoon de sleutels heeft. Die persoon bepaalt wie binnen mag komen en wie buiten moet blijven. Niemand anders kan die beslissing nemen of die persoon overrulen, omdat alleen hij de sleutels heeft. Zo is het ook met apostelen, zij hebben de "sleutels van het Koninkrijk" gekregen.

Illustratie 3: De bergbeklimmer

Bij bergbeklimmen is er vaak een gids die de route bepaalt. De andere klimmers moeten de instructies van de gids volgen, anders riskeren ze niet alleen hun eigen leven, maar ook dat van de hele groep. Op dezelfde manier heeft God apostelen aangesteld om leiding te geven aan de gelovigen, en we doen er goed aan hun leiding te volgen.

Illustratie 4: De directeuren

Stel je een bedrijf voor met verschillende directeuren. Elk heeft zijn eigen verantwoordelijkheden, maar de algemeen directeur heeft het laatste woord. Niemand kan zijn beslissingen overrulen, zelfs niet als ze het er niet mee eens zijn. Zo is het ook in Gods Koninkrijk, apostelen hebben een unieke autoriteit die niemand anders heeft.

Waarom deze autoriteit?

Waarom heeft God zo'n grote autoriteit aan apostelen gegeven? In Hebreeën 13:17 vinden we een belangrijk antwoord:

"Gehoorzaam uw voorgangers en wees hun onderdanig, want zij waken over uw zielen omdat zij rekenschap moeten afleggen, opdat zij dat mogen doen met vreugde en niet al zuchtend. Dat heeft immers voor u geen nut."

God heeft leiders aangesteld die over onze zielen waken. Ze hebben de verantwoordelijkheid om ons te beschermen tegen geestelijk gevaar, en daarom heeft God hun de autoriteit gegeven die ze nodig hebben om die verantwoordelijkheid te dragen.

De persoonlijke kant van apostolische autoriteit

Het is belangrijk om te begrijpen dat apostolische autoriteit niet gaat om persoonlijke macht of controle. Het gaat om het vervullen van een door God gegeven roeping en verantwoordelijkheid. Een echte apostel gebruikt zijn autoriteit niet om zichzelf te verheffen, maar om Gods volk te beschermen en de waarheid te handhaven.

In 2 Korintiërs 10:8 zegt Paulus: "Want ook als ik nog meer zou roemen over onze volmacht, die de Heere ons gegeven heeft tot opbouw en niet tot uw afbraak, dan zou ik niet beschaamd worden." Een echte apostel gebruikt zijn autoriteit om op te bouwen, niet om af te breken.

Conclusie

De autoriteit van apostelen is niet iets om bang voor te zijn, maar om te respecteren. God heeft hen aangesteld om Zijn kerk te leiden en te beschermen. Laten we nederig zijn en de leiding aanvaarden van degenen die God heeft aangesteld, wetende dat ze rekenschap aan God zullen moeten afleggen voor hoe ze hun autoriteit hebben gebruikt.

Bij De Waarheid Gods geloven we in het herstel van alle Bijbelse ambten, inclusief dat van apostel, met alle autoriteit die God aan dat ambt heeft gegeven. We nodigen je uit om meer te leren over wat de Bijbel zegt over de structuur en het leiderschap van de kerk.